Zondag, 19 september
Vandaag vertrekken we naar Fairmont Hotsprings Resort in Fairmont, bijna 300 km.
Onder het toeziend oog van de eigenaar/gastheer (buik vooruit, baardje, vorsende blik) genieten wij van het werkelijk heerlijke ontbijt van Wedgewood manor. Ze sluiten eind oktober en gaan in april 2011 weer open. In de tussentijd bezoeken de eigenaren hun zoon in België en maken ze een reis naar India. De gastheer heeft ook ooit 4 jaar in Brussel gewoond.
Na een hartelijk afscheid vertrekken we in de stromende regen. De weg langs het Kootenay Lake moet prachtig zijn, maar we zien niet veel, alleen wolken en regen. Onderweg kopen we broodjes, die blijken later op de dag wel eetbaar, maar niet lekker. Het blijft moeilijk om hier lekkere verse broodjes te kopen. En het regent ook nog steeds. Maar met de muziek van Elton John, Emmylou Harris en Richie Havens en de kachel aan is het in de auto best gezellig.
Na Kootenay Lake komt Columbia Lake, ook prachtig en we zien er iets meer van.
We passeren hier en daar een dorpje en een paar ranches. Stelt allemaal niet veel voor; 3 mooie huizen en verder een zootje ongeregeld bij elkaar en de onvermijdelijke golfbaan. Ook een paar herten melden zich. In Canal Flats is een gigantische houtzagerij. We stoppen even voor een foto en gaan snel weer verder.
Vroeger was het hier toch een welvarende streek, vol goudzoekers en alles wat daarbij hoort. Maar praktisch alles wat aan de roemruchte verleden zou kunnen herinneren is verdwenen. In verval geraakt en verbrand, geen oog voor historie of gewoon geen geld om te renoveren.
Uiteindelijk arriveren we in Fairmont. We denken dat we een beetje vroeg zijn om in te checken, maar we zijn een tijdgrens gepasseerd en hier is het een uur later, kwart voor 4, dus inchecken is geen probleem. Even installeren op de kamer, met balkon en dan… op weg naar de hotsprings.
Op de route die we de laatste dagen aflegden wemelt het van de hotsprings. Heet water dat opborrelt uit de aarde en waar dan vaak een soort zwembaden omheen worden gebouwd. Het Fairmont Hotspring Resort is een groot complex met een overdekte hotspring, meer een kleine tobbe, en in de open lucht zijn er 2 baden, van 24 graden en van 32 graden. In deze baden word je geacht langzaam of liever helemaal niet te bewegen, maar een beetje met elkaar te keuvelen. Het is er ook niet diep. Je kunt zitten en je hoofd steekt boven water. Heel apart, al die koppen die in de opstijgende damp boven water uitsteken.
De bergen om ons heen gaan schuil in laaghangende wolken en het is maar een graad of 10. In de hotspring merk je helemaal niet, al zit je in de buitenlucht.
Het is allemaal heel prettig dat warme water, maar op een gegeven moment krijg je er toch genoeg van. We hullen ons in de zachte badjassen van het hotel en keren terug naar de kamer. Tijd voor de blog! En daarna lekker eten.
Het is allemaal heel prettig dat warme water, maar op een gegeven moment krijg je er toch genoeg van. We hullen ons in de zachte badjassen van het hotel en keren terug naar de kamer. Tijd voor de blog! En daarna lekker eten.
Maandag, 20 september
Vandaag rijden we naar Banff, aan de voet van de Rocky Mountains, bijna 200 km.
We ‘verslapen’ ons min of meer en worden pas tegen half 9 wakker. Komt zeker door die geweldige hotspring…
We ‘verslapen’ ons min of meer en worden pas tegen half 9 wakker. Komt zeker door die geweldige hotspring…
Aangezien we niet zo ver hoeven te rijden, maken we maar geen haast en ontbijten rustig in het hotel. Ik maak nog een foto van de hotspring, want die damp is toch wel bijzonder om te zien.
Om half 11 checken we uit en gaan op weg naar Banff. Het weer ziet er redelijk uit, bewolking met blauwe stukken. De receptioniste waarschuwt ons wel dat het in Banff koud is. We kunnen het ons nu even niet voorstellen.
De weg heeft brede bermen zodat je eventueel wild met oversteekplannen op tijd kunt zien. Er zijn borden voor herten, elks, beren en elanden. Maar al wat we zien is hier en daar een groepje herten.
We naderen Kootenays National Park en kopen een ticket voor 4 dagen, want het is ook geldig voor Banff National Park. We passeren de grens tussen British Columbia en Alberta, country of the wild roses.
Plotseling maken de groene sparren plaats voor zwartgeblakerde stammen. Een blikseminslag in 1968 veroorzaakte een enorme bosbrand en ook in 2004 had het gebied te lijden onder bosbranden. De schade was enorm en we rijden kilometers lang langs de zwarte stammen. Daar tussendoor zie je dat de natuur zich herstelt.
Vooral de loofbomen leven op en het is een apart gezicht om een goudgekleurde berk tussen de zwarte sparren te zien staan. We maken een stop bij Olive Lake. Een mooi meertje in het bos met een bijzondere kleur. De wandeling er naar toe is kort, maar prachtig en dwars door het bos.
Het goede weer maakt plaats voor wolken en een miezerige regen. We stoppen bij het info-centrum van Vermillion Crossing. Ruim opgezet en er wordt op het grasveld een vuurtje gestookt. Uit de automaat komt in plaats van cappuccino hot chocolat, maar dat is ook lekker. De kranen werken hier ook niet overal dezelfde kant op, dus we staan nergens meer van te kijken. Niet al te ver na Vermillion Crossing verschijnt het bordje Paint Pots. Die wil ik heel graag zien.
Onder de bomen lijkt het niet hard te regenen, maar lopend over de open vlakte van de orchids (niet te zien, verkeerde seizoen) en over de hangbrug worden we toch akelig nat. Maar we wandelen rustig verder en we zijn niet de enigen, zo af en toe komen we een ander echtpaar tegen. Eindelijk verschijnen de grote ronde gaten, gevuld met okerkleurige leem. Vroeger beschilderden de indianen zich met deze leem en met wat (nou ja, veel) fantasie zie je ze knielen om de leem te bereiken. Deze okerkleurige leem is alleen op deze plek aanwezig.
We gaan terug naar de auto en omdat het nu hard regent komen we daar aan als verzopen katten. Jassen uit, kachel aan en weer verder naar Banff.
We arriveren om half 3 bij Brewsters Mountain Lodge, maar we kunnen al inchecken. We blijven hier 2 nachten.
Banff blijkt een heel leuk plaatsje met enorm veel winkeltjes en leuke huisjes. En het is er inderdaad koud en nat. Tot ontzetting van René loop ik rond in een Agu regenjas die ooit van zijn moeder is geweest. Prima voor in Nederland op de fiets, maar hier val ik enigszins uit de toon. Maar mijn herfstjas is kletsnat en verder heb ik niets wat de regen tegenhoudt. Daarom in een van die leuke winkeltjes een lekker warm fleecevest en een regenjack gekocht. Een hele verbetering. De lunch is er bij ingeschoten en voor het diner is het te vroeg. We komen terecht in een hele luxe McDonald. Het is er zowaar gezellig, ruim en schoon. We eten kipnuggets en friet. Onderweg kopen we nog wat muffins als avondeten. Soms moet een mens een beetje flexibel zijn wat eten betreft. Morgen zullen we wel weer verantwoord eten.
Dinsdag, 21 september
Gisteravond ging de regen over in sneeuw! We bekeken het vanuit onze hotelkamer met enige verbazing. Wat zouden de komende dagen ons brengen?
De volgende ochtend gaan we eerst maar eens ontbijten. Een blik naar buiten leert ons dat er nog wel de nodige centimeters sneeuw liggen, maar dat er hoge bewolking is met stukken blauwe lucht. Het is 1 graad boven nul.
We besluiten naar Lake Louise te rijden, we zien wel wat het weer gaat doen. We nemen de Bow Valley Parkway. Onderweg is het landschap betoverend. We zien bergen die gisteren totaal onzichtbaar waren en de sparren zijn bedekt met een laag sneeuw. Een hert staat aan de kant van de weg, pootjes in de sneeuw, neus in de zon. Het is al weg voor de camera kunnen pakken.
We stoppen bij de Johnston Canyon Trail. Een wandeling van zo'n 2 km over een smal pad langs de Bow river. De smalle snelstromende rivier zie je soms in de diepte lopen en soms wandel je er naast.
Opeens zit er een gat in het pad; een grote den is er dwars doorheen gevallen. Gelukkig is het pad in tact gebleven en na een grote stap over het gat kunnen we weer verder. aan het eind van het pad is een bruggetje dat leidt naar een piepklein tunneltje. Natuurlijk zijn we nieuwsgierig genoeg om het tunneltje door te lopen. De beloning is een waterval die met donderend geweld naar beneden gaat. Echt geweldig! En het ruikt hier ook zo lekker door de sparren.
Je kunt nog 5 km verder de berg op lopen, maar dan moet je ook weer 5 km terug en we hebben nog meer op het programma staan. We keren dus terug en genieten zodoende voor de tweede keer.
Na een kopje koffie gaan we weer richting Lake Louise. Maar onderweg is het vaak zo mooi dat we vele stops maken. Heel bijzonder is het om de berken met goudgekleurde bladeren tegen de achtergrond van sneeuw en donkergroene sparren te zien. De sneeuw is snel aan het verdwijnen en de ontdooiende sneeuw roetsjst van de takken af.
Er is ook een plaatsje dat Lake Louise heet en dat is best verwarrend als je de weg zoekt naar het meer. Uiteindelijk bereiken we het winkelcentrum dat vlakbij Lake Louise is gevestigd, een dankbaar inkooppunt voor toeristen. We halen lekkere verse broodjes. Op de parkeerplaats verderop bij het meer lijkt het wel of alle toeristen van Alberta hier naar toe zijn gekomen. Maar het is hier allemaal ruim en open, dus de drukte valt al snel niet meer op.
Lake Louise ligt er sereen en blauw/groen bij.
De kleur is te danken aan kleine deeltjes silt, dat alle kleuren absorbeert, behalve die in de reeks van blauw. Het meer ligt 1725 m boven de zeespiegel. We kijken onze ogen uit naar de weerspiegeling van de bergen in het water. Later wordt de weerspiegeling verstoord door mensen die een kano huren en over het meer peddelen en nogal wat rimpelingen veroorzaken. Gelukkig hebben wij onze foto's al gemaakt!
Aan de oever ligt het Chateau Fairmont Lake Louise. Een gigantisch hotel dat al in 1890 werd opgericht. Als je een wandeling langs de oever maakt, raakt het hotel gelukkig al snel uit het zicht, hoewel het hier op de een of andere manier toch wel lijkt te passen door de bouwstijl.
Maar behalve Lake Louise is hier ook onder meer Lake Moraine, zo'n 12 km verderop. Andere meren zijn alleen bereikbaar via trails van vele kilometers. Zulke lopers zijn we niet en we gaan dus richting Lake Moraine. Was Lake Louise al prachtig, Lake Moraine is in onze ogen nog mooier. Niet het meer op zich, maar wel de omgeving die bestaat uit hoge besneeuwde bergen, 10 pieken op een rij. Wel heel bijzonder als je bedenkt dat deze bergen in de pre-historie op de bodem van de oceaan lagen. Je ziet duidelijk de verschillende lagen die de diverse tijden door miljoenen jaren heen aangeven.
Dit is echt genieten en de zon is zelfs gaan schijnen. We lopen een stuk rondom het meer en schieten de ene foto na de andere, gewoon omdat het niet te beschrijven is, zo mooi.
Op de terugweg naar Banff gaat de zon al lager staan en het licht wordt mooier. De kleuren van de Indian Summer komen mooi uit.
Terug in Banff concluderen we dat het een geslaagde dag was.
Donderdag, 23 september
Vandaag blijven we nog in Jasper, wat trouwens een heel gezellig klein plaatsje is ondanks het wat meewarige commentaar in de reisgidsen. Er is een hoofdstraat met heel veel kleine leuke winkeljes en restaurantjes.
We halen een vers stokbrood voor de lunch. Boter, kaas en ham hebben we nog en het blijft in de achterbak allemaal redelijk goed in de geleende handige koeltasjes. Het zijn behoorlijke zoetekauwen hier, je wordt overspoeld met bananen- en blauwe bessenbroodjes en aan roombroodjes, donuts in alle smaken en koolhydratenbommen van grove granen met honing en noten ook geen gebrek. Ze kijken je dan ook wat bevreemd aan als je alleen met een droog stokbrood bij de kassa staat.
Voor vandaag hebben we een boottocht op het Maligne Lake staan, 44 km van Jasper. Van tevoren weten we al dat het te veel dollars gaat kosten voor het gebodene, maar soms moet een mens niet te veel nadenken en zich gewoon als toerist gedragen.
Het meer is beroemd sinds ene Mary Schäffer in 1908 in een bootje over het meer voer en tegen iedereen riep dat het fantastisch was. En daar is natuurlijk Spirit Island, het meest gefotografeerde groepje bomen van West-Canada. Het eiland, eigenlijk piepklein schiereilandje, is alleen per boot te bereiken.
We schepen in met een groep Duitsers. Gelukkig laat hun reisleider het aan de gids over om het een ander over Maligne Lake te vertellen. De grootste diepte is 97 m, het wordt gevoed door de gletsjers van de de bergen Leah Peak, Samson Peak en Mount Paul aan de linkerkant en Mount Charlton, Mount Unwin, Mount Mary Vaux en Llysfran Peak aan de rechterkant. Maligne Lake ontstond nadat een grote aardverschuiving een natuurlijke dam creëerde in de vallei. De dam voorkwam dat smeltwater van de gletsjers weg kon stromen.
De dichte bebossing rondom het meer is min of meer een probleem. Er komt te weinig licht en lucht op de grond en daardoor groeit er maar weinig voedsel voor de wilde dieren. De weinige open plekken worden dan ook zorgvuldig beheerd. Bovendien staan de dennen en sparren elkaar ook in de weg; jonge boompjes krijgen weinig kans om te groeien.
We rijden langs Mildred Lake en het een stukje verderop gelegen Lake Annette. Tenslotte is er nog Lake Edith, heel mooi stil en sereen. Even een foto gemaakt.
Gisteravond ging de regen over in sneeuw! We bekeken het vanuit onze hotelkamer met enige verbazing. Wat zouden de komende dagen ons brengen?
We besluiten naar Lake Louise te rijden, we zien wel wat het weer gaat doen. We nemen de Bow Valley Parkway. Onderweg is het landschap betoverend. We zien bergen die gisteren totaal onzichtbaar waren en de sparren zijn bedekt met een laag sneeuw. Een hert staat aan de kant van de weg, pootjes in de sneeuw, neus in de zon. Het is al weg voor de camera kunnen pakken.
We stoppen bij de Johnston Canyon Trail. Een wandeling van zo'n 2 km over een smal pad langs de Bow river. De smalle snelstromende rivier zie je soms in de diepte lopen en soms wandel je er naast.
Opeens zit er een gat in het pad; een grote den is er dwars doorheen gevallen. Gelukkig is het pad in tact gebleven en na een grote stap over het gat kunnen we weer verder. aan het eind van het pad is een bruggetje dat leidt naar een piepklein tunneltje. Natuurlijk zijn we nieuwsgierig genoeg om het tunneltje door te lopen. De beloning is een waterval die met donderend geweld naar beneden gaat. Echt geweldig! En het ruikt hier ook zo lekker door de sparren.
Je kunt nog 5 km verder de berg op lopen, maar dan moet je ook weer 5 km terug en we hebben nog meer op het programma staan. We keren dus terug en genieten zodoende voor de tweede keer.
Na een kopje koffie gaan we weer richting Lake Louise. Maar onderweg is het vaak zo mooi dat we vele stops maken. Heel bijzonder is het om de berken met goudgekleurde bladeren tegen de achtergrond van sneeuw en donkergroene sparren te zien. De sneeuw is snel aan het verdwijnen en de ontdooiende sneeuw roetsjst van de takken af.
Er is ook een plaatsje dat Lake Louise heet en dat is best verwarrend als je de weg zoekt naar het meer. Uiteindelijk bereiken we het winkelcentrum dat vlakbij Lake Louise is gevestigd, een dankbaar inkooppunt voor toeristen. We halen lekkere verse broodjes. Op de parkeerplaats verderop bij het meer lijkt het wel of alle toeristen van Alberta hier naar toe zijn gekomen. Maar het is hier allemaal ruim en open, dus de drukte valt al snel niet meer op.
Lake Louise ligt er sereen en blauw/groen bij.
De kleur is te danken aan kleine deeltjes silt, dat alle kleuren absorbeert, behalve die in de reeks van blauw. Het meer ligt 1725 m boven de zeespiegel. We kijken onze ogen uit naar de weerspiegeling van de bergen in het water. Later wordt de weerspiegeling verstoord door mensen die een kano huren en over het meer peddelen en nogal wat rimpelingen veroorzaken. Gelukkig hebben wij onze foto's al gemaakt!
Aan de oever ligt het Chateau Fairmont Lake Louise. Een gigantisch hotel dat al in 1890 werd opgericht. Als je een wandeling langs de oever maakt, raakt het hotel gelukkig al snel uit het zicht, hoewel het hier op de een of andere manier toch wel lijkt te passen door de bouwstijl.
Maar behalve Lake Louise is hier ook onder meer Lake Moraine, zo'n 12 km verderop. Andere meren zijn alleen bereikbaar via trails van vele kilometers. Zulke lopers zijn we niet en we gaan dus richting Lake Moraine. Was Lake Louise al prachtig, Lake Moraine is in onze ogen nog mooier. Niet het meer op zich, maar wel de omgeving die bestaat uit hoge besneeuwde bergen, 10 pieken op een rij. Wel heel bijzonder als je bedenkt dat deze bergen in de pre-historie op de bodem van de oceaan lagen. Je ziet duidelijk de verschillende lagen die de diverse tijden door miljoenen jaren heen aangeven.
Op de terugweg naar Banff gaat de zon al lager staan en het licht wordt mooier. De kleuren van de Indian Summer komen mooi uit.
Terug in Banff concluderen we dat het een geslaagde dag was.
Donderdag, 23 september
Vandaag blijven we nog in Jasper, wat trouwens een heel gezellig klein plaatsje is ondanks het wat meewarige commentaar in de reisgidsen. Er is een hoofdstraat met heel veel kleine leuke winkeljes en restaurantjes.
We halen een vers stokbrood voor de lunch. Boter, kaas en ham hebben we nog en het blijft in de achterbak allemaal redelijk goed in de geleende handige koeltasjes. Het zijn behoorlijke zoetekauwen hier, je wordt overspoeld met bananen- en blauwe bessenbroodjes en aan roombroodjes, donuts in alle smaken en koolhydratenbommen van grove granen met honing en noten ook geen gebrek. Ze kijken je dan ook wat bevreemd aan als je alleen met een droog stokbrood bij de kassa staat.
Voor vandaag hebben we een boottocht op het Maligne Lake staan, 44 km van Jasper. Van tevoren weten we al dat het te veel dollars gaat kosten voor het gebodene, maar soms moet een mens niet te veel nadenken en zich gewoon als toerist gedragen.
Het meer is beroemd sinds ene Mary Schäffer in 1908 in een bootje over het meer voer en tegen iedereen riep dat het fantastisch was. En daar is natuurlijk Spirit Island, het meest gefotografeerde groepje bomen van West-Canada. Het eiland, eigenlijk piepklein schiereilandje, is alleen per boot te bereiken.
We schepen in met een groep Duitsers. Gelukkig laat hun reisleider het aan de gids over om het een ander over Maligne Lake te vertellen. De grootste diepte is 97 m, het wordt gevoed door de gletsjers van de de bergen Leah Peak, Samson Peak en Mount Paul aan de linkerkant en Mount Charlton, Mount Unwin, Mount Mary Vaux en Llysfran Peak aan de rechterkant. Maligne Lake ontstond nadat een grote aardverschuiving een natuurlijke dam creëerde in de vallei. De dam voorkwam dat smeltwater van de gletsjers weg kon stromen.
De dichte bebossing rondom het meer is min of meer een probleem. Er komt te weinig licht en lucht op de grond en daardoor groeit er maar weinig voedsel voor de wilde dieren. De weinige open plekken worden dan ook zorgvuldig beheerd. Bovendien staan de dennen en sparren elkaar ook in de weg; jonge boompjes krijgen weinig kans om te groeien.
We gaan met een aardig vaartje over het meer, bekijken de bergen rondom en stoppen bij Spirit Island waar we even de benen mogen strekken. In onze ogen is het echt volkomen belachelijk dat dit groepje onooglijke bomen zo beroemd is, hoewel de omgeving prachtig is.
Na Maligne Lake eten we ons stokbroodje op en gaan de weg terug richting Jasper. Nu nemen we de tijd om even een stop bij verschillende uitkijkpunten te maken.
De Athabasca river vertoont veel droge plekken, je kunt er wadlopen. De naar goud verkleurde bomen langs de oever maken het toch tot een levendig geheel.
We gaan naar de eveneens bekende meren Le Beauvert, Mildred, Annette en Edith. Al deze meren liggen vlakbij Jasper.
We beginnen bij Le Beauvert, een heel groot meer met een golfresort. De baan ligt er mooi bij. In Canada is er geen mens die met een golftaskarretje loopt, laat staan met een golftas over de schouder. Alles wordt met van die elektrische karretjes gedaan. Op die manier kun je golfen tot je 102de...
De omgeving is werkelijk prachtig, met heel veel snelle eekhoorntjes en vooral veel rust, ondanks de golfbaan. Maar alles is zo weids opgezet dat mensen totaal in het niet vallen.
In het meer zwemmen heel veel Canadese ganzen die niet schrikken van een paar wandelaars.
We rijden langs Mildred Lake en het een stukje verderop gelegen Lake Annette. Tenslotte is er nog Lake Edith, heel mooi stil en sereen. Even een foto gemaakt.Hierna keren we terug naar het hotel. Ik ga aan de weblog werken en René kijkt in onze presidentiële suite naar honkballen op een excellente LG tv met gigantisch Full HD scherm .
En we moeten natuurlijk ook nog in de Jacuzzi!
