Over 17 en 18 september

Vrijdag, 17 september

Vandaag is de bestemming Crawford Bay, bijna 300 km.

René doet een ontdekking; de bestuurdersstoel kan toch naar voren. Wij zijn gewend aan zo’n primitieve stang, maar deze auto heeft een knopje waarmee je de stoel geheel geruisloos en elektrisch soepeltjes naar voren en naar achteren laat glijden. Nu kunnen we toch nog afwisselen.

We zijn al om voor 9 uur op pad, want behalve 300 km rijden moeten ook 2 meren worden overgestoken en we hebben geen idee van het vaarschema van de ferries.

Na bijna 100 km arriveren we bij de eerste veerboot en sluiten als nr. 12 aan in de rij. Een spraakzame Canadees vertelt dat hij met zijn zoon gaat jagen op berggeiten. Bovenop de pick-up liggen lange stokken, ze zijn bestemd voor het opzetten van hun tent. De ferry arriveert en na een tijdje blijkt dat de klep niet daalt. De boot draait om en alle auto’s, campers, vrachtwagens enz. moeten er achteruit af. De ene bestuurder is handiger dan de andere!

Uiteindelijk moeten wij wachten op de andere ferry en na een uurtje staan we op de boot. Het uitzicht is magnifiek, we raken nog verwend. Aan de overkant zetten we onze weg voort door het gebied van Arrow Lakes. En steeds weer een nieuw meer waar we langs rijden.

In Kaslo bedenken we dat we toch maar eens een bezienswaardigheid moeten gaan bekijken. Er ligt een prachtige raderboot, de Moyle uit 1898. Inderdaad de moeite waard. We verbazen ons over de korte bedjes en de luxe salon. Het rad is ongelooflijk groot. In de machinekamer een groot donker gapend gat waar de kolen in moesten. In het ruim koffers, antieke auto’s en levende have om onderweg te slachten. En omdat ze hier een speciale band hebben met treinen, de Canadian

Pacific Railway, staat ook hier een oude locomotief tentoongesteld.

We hervatten de reis en zetten koers naar Balfour voor de tweede ferry, over Kootenay Lake. Hier moeten we ruim een uur wachten. De boot is een stuk groter dan de eerste ferry, er gaan meer dan 50 auto’s op. De oversteek duurt ca. 40 minuten. De sfeer is hier anders. Kleine gemeenschappen, dichtere bossen en we zien zelfs een coyote op het gemakje de weg oversteken.

Het is even zoeken, maar uiteindelijk komen we toch in Crawford Bay uit.  Nu nog ons onderkomen voor deze dag vinden. Een zijweg in en het bord Wedgewood Manor volgend draaien we een onverhard pad op het bos in. Verscholen tussen de bomen ligt het huis. We worden verwelkomd door 2 honden. De honden, zo vertelt de gastheer, moeten waarschuwen voor poema’s, beren, herten, elks (groot soort hert) en coyotes. We krijgen het bewijs, de honden slaan aan en een hert blijft aarzelend staan en neemt dan snel de benen.

De manor is ongeveer 100 jaar oud en zoveel mogelijk authentiek gelaten. Prachtige glimmende houten vloeren. We mogen dan ook niet met schoenen aan naar binnen. René heeft zijn slippers en ik krijg comfortabele warme sloffen – 3 maten te groot – aangereikt. We schrijven onze naam in het boek. Hier geen geavanceerd elektronisch inboeksysteem. De gastheer brengt ons naar de kamer. Er zijn 6 kamers en die hebben geen nummer maar een naam. Je bent tenslotte een manor of niet. 

Wij krijgen Lady Caroline’s room, compleet met historisch bed en antieke kasten, maar geen TV. Ook geen sleutel, daar doen ze hier niet aan. De kamer is wel van binnenuit afsluitbaar. Heel bijzonder. Beneden krijgen we een welkomstdrankje en uitleg over de restaurants (nou ja, eetgelegenheden) in de buurt. 

Tot onze verrassing weet de gastheer dat we 40 jaar getrouwd zijn en we ontvangen ter ere daarvan van hem een flesje wijn. Heel attent.

Nog een verrassing, ondanks al het antiek om ons heen, is hier gewoon een snelle internetverbinding via wifi.

We gaan een hapje eten en komen terecht in een gelegenheid waar ze Chinees, Thais, pizza’s en hamburgers serveren. Wonderlijke combinatie! René houdt het veilig en bestelt een House burger. Dan ziet hij wat een paar stevige Canadezen op hun bord krijgen en hij vraagt de Chinese dienster of hij de hamburger zonder uien en kaas kan krijgen. Intussen drink ik van mijn overheerlijke Jasmijnthee in afwachting van een Thais gerecht, dat geheimzinnig is, maar heel smakelijk.

Dan weer terug naar Lady Caroline’s room waar we op de laptop een aflevering van onze favoriete science fiction serie kijken.

Zaterdag, 18 september

Ontbijt om 9 uur. We weten niet wat we krijgen en wachten het rustig af, want de gastheer is de baas hier en regelt alles.  Een appeltje uit de oven als start, dan een croissantje en vervolgens gebakken ei, met tomaatjes, vlees en gebakken gekruide aardappeltjes. Helemaal niet slecht dus.

We beginnen met het bekijken van de Artisan road, waar oude ambachten getoond worden. Een mooi winkeltje met bezems, een andere winkel met weefstoffen, een glasblazerij enz. En ze serveren er een straf kopje espresso. Het is opvallend dat oude spullen zomaar in het bos worden achtergelaten; oude auto’s, campers, caravans. Dat kan als je zoveel ruimte hebt.

We proberen een paar spannende onverharde weggetjes in de buurt. Eigenlijk mag het niet met deze auto, maar als je wat bijzonders wilt zien of wildlife, dan zit er niets anders op.  En ja hoor, ineens duiken een stuk of 5 hertjes op. Ze schrikken van de auto en gaan er snel vandoor.  Hun witte kontjes zien we nog net in het donkere bos verdwijnen. Later zien we nog meer herten.

Daarna proberen we ergens verse broodjes te halen, maar die zijn niet te krijgen. Dan maar hotdogbroodjes.

We lunchen bij een piepklein haventje aan het meer. Het gaat regenen en het ziet er niet naar uit dat het snel ophoudt. Na nog wat rondjes door de buurt, waar trouwens heel veel huizen en stukken land te koop staan, houden we het voor gezien en gaan terug naar onze manor.